Ik groeide op in een zeer gelukkig milieu. Een fijne buurt, leuke vriendjes en boven alles een geweldige vader en moeder. Een fijn afgestelde verdeling tussen de voornamelijk lichamelijke zorg van mijn moeder, en de geestelijke zorg van mijn vader. Met mijn zusjes zwermden wij, de vrouwen van het huis, om mijn vader heen. Hij was het cement tussen de vrouwelijke stekelrandjes. We bereikten de leeftijd waarbij de eerste werkelijke stapjes naar zelfstandigheid werden gezet. Echt op jezelf wonen en je eigen boontjes doppen. Werken, studeren en genoeg sociale bezigheden. Ondertussen altijd de zekerheid van het vangnet van thuis. Wetende dat altijd weer de vlucht naar huis mogelijk is, mocht er iets mis gaan. Daar de verzorging (lichamelijk en geestelijk) mogen ontvangen waarmee ik mezelf erg gelukkig prijsde.
Plotseling kwam er een donkere wolk boven dit plaatje te hangen. Mijn vader kon niet meer eten. Onderzoek wees uit dat het hier om slokdarmkanker ging. Vanaf die dag sloegen wij noodgedwongen een onbekende en onzekere weg in. In de eerste plaats de onzekerheid in de periode van de onderzoeken, gevolgd door de angst van een levensbedreigende operatie en daarna het verlammende verdriet door de uitzaaiingen. Het gezin implodeerde. Niet langer waren mijn ouders de verzorgers van de kinderen, maar mijn zusjes en ik moesten buiten de zorg voor onszelf, in één klap ook de zorg voor mijn ouders dragen. Ditmaal de lichamelijke verzorging van mijn vader en de geestelijke zorg voor mijn moeder, als een soort surrogaat-echtgenootjes. Met de kanker, de medicijnen en het aftakelen veranderde mijn vader van een charismatische onbreekbare man in een koppige eigenwijze kleuter waarvan wij de billen moesten afvegen. Hartverscheurend wreed is het, iemand waarvan je zo veelhoudt, ondraaglijk te zien lijden. De medici kunnen zeggen wat ze willen, maar pijnbestrijding loopt altijd achter op de pijn.. Gedesillusioneerd hebben wij uiteindelijk afscheid moeten nemen.
Na zijn dood bleef een gebroken gezin achter. Een gezin waarvan de leden nooit echt hadden geleerd direct met elkaar om te gaan. Daarnaast ging ik enorm twijfelen aan het belang van mijn technische studie. Ik moest me bezighouden met zaken die een poging deden de werkelijkheid te beschrijven, maar hier nooit werkelijk in slagen. Was deze technische wereld wel waar het werkelijk om draaide? Hoe om te gaan met mijn gebroken moedertje en het verlies van mijn vader; mijn god. Mijn hele leven geschipperd tussen 'Zijn' Goed en Kwaad maar plotseling eigen keuzes moeten maken over alle aspecten van het leven.
Op zoek naar mijn eigen keuzes en het gemis van reflectie, na heel wat omzwervingen bij Leonne uit gekomen. Inmiddels had ik al een heel aantal dingen geprobeerd om meer duidelijkheid/rust te krijgen, en was hierbij uiteraard ook meerdere keren op mijn snufferd gegaan. Verwachtingen liet ik hoog oplopen, om vervolgens onbevredigd naar huis te keren, met maximaal een korte rush van energie. Bij Leonne had ik geen verwachtingen. Had meer zoiets van: niet geschoten altijd mis. Ik kwam bij haar via een vriendin van mijn vader en zij was werkelijk goed te spreken over haar, wat mij overhaalde eens te gaan kijken.
Bij Leonne aangekomen het maar gewoon over me heen laten komen, me proberen over te geven aan de situatie en gebeurtenissen zoals ze zijn. En misschien juist doordat ik geen verwachtingspatroon had, kon ik me ook daadwerkelijk overgeven aan het onbekende. Een deel van de controle opgeven en vertrouwen hebben in het goede verloop. En wat het heeft opgeleverd...! Wat er feitelijk bij Leonne gebeurde kan ik moeilijk omschrijven. In de eerste plaats omdat woorden tekort schieten en in de tweede plaats omdat het te kwetsbaar voor me is, te dicht bij mijn hart ligt om hier te omschrijven. Wel kan ik duidelijk aangegeven wat het me heeft opgeleverd.
Met Leonne heb ik een plekje in mijn hart ontdekt waar 'GOeD' vandaan komt. Antwoord gekregen op zo veel vragen. Mijn belevenissen in een ander perspectief leren zien.
In de eerste plaats heeft de reis die Leonne mij heeft laten maken het deurtje naar het verdriet over de dood van mijn vader en de rouwverwerking die hierbij zit op een kier gezet. Ik kon even naar binnen gluren en heb vervolgens vol vertrouwen deze deur durven openen, die ik zo lang krampachtig gesloten wilde houden. Zo kon ik voordat ik bij Leonne was geweest werkelijk geen positief puntje aan de lijdensweg van mijn pa ontdekken. Mijn gids heeft me via Leonne laten weten dat dit ook als zegen gezien kan worden. Hiermee heb ik gezien dat ook hij menselijk was. Niet 'slechts' de God die ik in hem zag. Ik zag de menselijke kanten die hij ook had, welke ik nooit wilde zien.
Ook heeft deze ervaring mij in laten zien hoe een bepaalde situatie vanuit verschillende perspectieven kan worden gezien. Hoe mijn persoonlijke eigenschappen vanuit een ander perspectief er uit kunnen zien. Hierdoor kan ik mijn leven en mijn eigen persoonlijkheid beter accepteren zoals het is nu en kan hier dus ook een stuk efficiënter, effectiever, positiever mee omgaan.
Ik vind het nog steeds raar hoeveel mij werkelijk duidelijk werd in één uurtje reizen met Leonne. Ik heb talloze uren met anderen (familie, vrienden, psychologen, therapeuten, etc, etc) gepraat. Je gaat dan over het algemeen van buiten naar binnen. Situatie schetsen, analyseren, eigen inbreng, achterliggende gedachte, hoe te veranderen etc. Bij de echte kern kom je zelden aan, aangezien deze niet in woorden te vatten is, daar hebben alle zintuigen mee te maken. Leonne kreeg op de één of andere manier al mijn zintuigen actief, van binnenuit zijn bepaalde knoppen om gegaan, en dat heeft invloed op mijn persoonlijkheid en de beslissingen die ik nu in het dagelijks leven maak.
Ik heb mijn belangrijkste les van dit moment geleerd: ik kan eigen beslissingen nemen. Tuurlijk zijn er mensen die me dat gezegd hebben, maar dat is nog wat anders dan beleven wat het werkelijk is zelf een beslissing te nemen. Ik heb geleerd dat woorden niet kunnen vangen waar het werkelijk om gaat. Dat je kan proberen zo goed mogelijk naar anderen te luisteren, maar dat het goede, als je goed luistert, vanzelf uit jezelf omhoog komt. Het gaat om de intuïtie, daarop te vertrouwen, je gids de aandacht en het respect te geven die deze verdient. Ik kan mezelf respecteren zonder arrogant of onderdanig te zijn, ik heb mijn kracht leren in te zetten voor datgeen wat belangrijk is, en zo veel lessen meer.
Dus Leonne, bij deze nogmaals verschikkelijk bedankt dat je je jouw gave metmij wilde delen. Je hebt me veel gegeven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten