Praktijkervaringen: woordje vooraf

Elke keer als er iemand bij mij in de praktijk komt, gaat het anders. Ik weet van te voren niet hoe het zal lopen en wat er zal gebeuren, want dat bepalen de gidsen. Soms is het een regressie naar een vorig leven, soms iets uit de vroege kindertijd, dan weer een ontmoeting met overledenen, het ontdekken van voornemens of het actief maken van meegenomen gaven. Maar wat er ook gebeurt, het is altijd ontroerend, indrukwekkend en to-the-point.

Vaak zeggen mensen: 'moet je ze niet eens opschrijven, want alleen al aan die verhalen kunnen anderen veel hebben,' maar dat wil ik niet, want het zijn niet mijn verhalen (bovendien vergeet ik ook alles weer als de sessie voorbij is). En mensen vragen of zij hun verhaal op willen schrijven durfde ik eigenlijk niet, want het is zo persoonlijk. En ik wil niet dat ze zich verplicht voelen, want ik weet hoe dankbaar de meesten zijn.

Totdat vorige week iemand uit zichzelf aanbood dit te doen, een verslag schrijven voor op het blog. En nu zij dat gedaan heeft, merk ik hoe blij ik ermee ben. En ik niet alleen: de gidsen staan erover te juichen en te springen. Want hierdoor wordt een glimps van hun werk zichtbaar.

Ik wil er graag nog een ding over zeggen: elk mens gaat anders door zo'n sessie heen, want elk mens zit anders in elkaar en neemt anders waar. De een ziet, de ander hoort, weer een ander weet en de volgende voelt. Soms neemt iemand glashelder alles zelf waar, een andere keer zit iets zo diep weggestopt dat dat niet lukt. Daarnaast zijn er dingen die zo goed als niet waar te nemen zijn door jezelf, bijvoorbeeld als het om grotere karmische ontwikkelingslijnen gaat. Ik wil dit graag benoemen, omdat ik wel eens merk dat het al of niet zelf waarnemen gekoppeld wordt aan 'hoe ver je bent in je ontwikkeling.' Daar heeft het dus niks mee te maken. Afgezien van het feit dat je sommige dingen gewoon niet waar kunt nemen van jezelf, kan het ook zo zijn dat je sommige vermogens wel ontwikkeld, maar niet meegenomen hebt naar dit leven (omdat je ze nu niet nodig hebt of ze je zelfs in de weg zouden zitten).

Misschien ben je ooit hier in de praktijk geweest en wil je er ook iets over vertellen. Dat hoeft niet perse een verslag van de sessie te zijn; het kan ook gaan over hoe het je daarna vergaan is of iets heel anders dat je graag wilt delen. Stuur me dan een mailtje of reageer op het blog. Daar zou ik echt blij mee zijn, want het maakt het nog zo onbekende gidswerk zichtbaar!

Ontmoeting met mijn gids

Afgelopen vrijdag heb ik mijn eerste excursie gemaakt naar de zielenwereld. Eind juni heb ik een afspraak met Léonne in een prachtige en knusse wijk van Den Haag. Léonne woont in een sfeervolle straat in een mooi statig pand. We beklimmen twee trappen en Léonne brengt me in haar praktijkruimte. We drinken thee en ze vertelt me met de nodige humor over haar gidsenwerk en hoe het zover is gekomen. Er zit een lieve vrouw tegenover me, het is rustig en gezellig. Ik voel me gelijk thuis.

Léonne zal me begeleiden om kennis te maken met mijn 'gids'. Ik ben weinig spiritueel, maar al jaren weet ik dat iemand mij begeleidt. Ik weet dat hij mij het duwtje in de rug geeft waardoor ik soms beslissingen durf te nemen. Beslissingen die later uitstekend voor me blijken uit te pakken. Dat manifesteert zich in bijzondere ontmoeting, een sterk voorgevoel of een passage uit een inspirerend boek. Ik wil graag weten of deze gids mij iets wil vertellen. Daarnaast heb ik een vraag aan mijn gids: 'Hoe komt het toch dat mijn gevoel zo goed werkt voor anderen en dat ik er zo slecht mee om kan gaan voor mijzelf. Waarom weet ik voor mijzelf nooit wat ik wil, is alleen belangrijk voor mij wat anderen willen of vinden. Ik zoek naar zingeving, maar voel dat ik dan wel eerst mezelf moet leren kennen...'

Léonne stelt me voor om op reis te gaan. 'Neem maar plaats op het bed, ga lekker liggen en ontspan je maar.' Ik concentreer me op mijn buikademhaling en op verzoek van Léonne beeld ik me mijn lievelingslandschap in. Ik zie het niet direct, maar beetje bij beetje wordt het concreter. Het is lente, ik zie een blauwe lucht, er zijn veel bloemen. Het is vlak, maar we zijn wel op hoogte. Alsof we op een plateau zijn in Frankrijk of Italië. Uit haar opmerkingen blijkt dat Léonne het landschap ook ziet, we wisselen uit wat we allemaal zien en voelen. Ineens zeg ik: 'er is ook water, ik loop langs een riviertje, ik heb het gevoel dat ik ren, ik word helemaal blij!' Léonne beaamt dat. Snel daarna krijg ik het benauwd: 'er gebeurt iets!' Ik begin te huilen, het wordt donker/paars achter mijn ogen en ik zie niets meer. Léonne vertelt me dat dit precies is waar het om gaat, dat dit samenhangt met een gebeurtenis die ooit, in een vorige incarnatie op deze plek heeft plaatsgevonden. Ik heb het zo diep weggestopt dat Léonne mij moet helpen door te vertellen wat er is gebeurd.

Ze vertelt dat ze een meisje ziet lopen, met in haar hand een mandje. Ze is erop uit gestuurd om iets te halen en ze moet van haar moeder haar twee broertjes meenemen. 'Zie je dat ook?' Met wat verbeelding krijg ik het meisje en haar broertjes in beeld. Het valt me op dat de jongetjes heel klein zijn, een jaar of vier. Ze lijken wel even oud, misschien is het een tweeling? Terwijl ik me dat bedenk beschrijft Léonne exact hetzelfde: 'Ze zijn even groot, het zou wel een tweeling kunnen zijn'. Tijdens mijn 'reis' blijft mijn ratio op volle toeren draaien en probeert me af en toe aan het twijfelen te brengen. Ik vraag me af of ik de dingen niet gewoon inbeeld die Léonne me vertelt. Maar na de beschrijving van de tweeling, laat mijn ratio me weer een tijdje met rust! Léonne gaat verder met het verhaal, bij mij gebeurt er niets meer. Ze vertelt me voorzichtig dat de jochies vooruit rennen, ze rennen en rennen. De rivier is inmiddels een stuk lager, de kinderen lopen langs een soort afgrond. Ze zegt hoe de beentjes van de jongens niet meer kunnen stoppen terwijl het pad wel ophoudt... Ze stopt even en vraagt me of ik me kan voorstellen wat er is gebeurd. 'Heb je een idee wat er nu in dat meisje omgaat?' Ik word heel verdrietig en moet huilen. Alsof al het gevoel dat dat meisje heeft gehad in alle hevigheid bij mij binnenkomt: paniek, machteloosheid, angst om het te moeten vertellen, falen. 'Dat meisje is een stuk van jezelf, Alice. Ze heette Elisa. Elisa heeft het zichzelf nooit vergeven wat er op dat moment gebeurd is. Haar hele leven heeft ze met een levensgroot schuldgevoel rondgelopen, het heeft haar in de weg gestaan bij haar eigen ontwikkeling. Het verlies van haar broertjes heeft ze daardoor zelf niet eens met haar gevoel kunnen aanraken, laat staan verwerken. In de ogen van haar moeder heeft ze altijd het verwijt kunnen lezen. Haar moeder heeft nooit met Elisa over het voorval gesproken. Het verantwoordelijkheidsgevoel van het meisje heeft de overhand, ze vergeeft het zichzelf nooit. Haar hele leven heeft ze geprobeerd rampspoed te voorkomen en zorgt ze alleen nog maar voor anderen.'

Léonne ziet iemand staan, het is niet mijn gids. Het is de toenmalige moeder van Elisa. Ze stelt zich voor als Mireille en moet daar zelf om lachen: ze vindt het geen naam voor een rondborstige, stevige vrouw als ze is. Mireille vertelt me via Léonne dat ze er pas na haar overlijden achter is gekomen wat zij haar dochter heeft aangedaan. Ze is hier om dat goed te maken, om me te helpen de schade die aangericht is te helen. Ze vraagt me of ik het meisje in mijn hart wil sluiten, of ik haar wil troosten en verzorgen. Als ik haar zal koesteren en een plaats geef in mijn leven, start ik het helingsproces voor Elisa en voor mijzelf, dan wordt ik weer heel. Mireille belooft dat ze mij daarbij zal helpen en vraagt me bijna nederig of dat mag. Ze heeft zich voorgenomen pas weer verder te gaan met haar eigen zielengroei, als ze dit heeft gedaan. Ik krijg compassie voor deze vrouw en probeer nu ook haar te troosten en beterschap te beloven.

Dan komt mijn eigen gids in beeld. Hij heeft tot nu toe rustig gewacht en toegekeken. Léonne vraagt of ik hem kan zien en ze verklapt daarmee dat het een man is. Ik zie hem niet. Wil je weten hoe hij heet? Het lijkt me wel fijn hem bij zijn naam te kunnen noemen. Mijn gids heet Jeannot. Omdat ik hem niet in beeld krijg, helpt Léonne een handje: Is hij klein of groot? Is hij blond of donker? Heeft hij stijl of donker haar? Hoe oud is hij? Hoe het komt weet ik niet, maar met stelligheid kan ik op elke vraag antwoord geven. En zo ontstaat er een beeld van mijn gids. Jeannot herhaalt wat Mireille heeft gezegd en vertelt me hoe belangrijk het is dat ik Elisa verzorg. Als ik Elisa een plek in mijzelf kan geven, haar kan geven wat ze toen niet heeft gekregen, haar kan voelen, kan ik ook mezelf weer gaan voelen en ben ik niet meer alleen gericht op wat anderen voelen en nodig hebben, maar kan ik ook zelf weer ruimte in gaan nemen. ''Dan kan je ook voor jezelf gaan zorgen en ontdekken hoe mooi je bent: want Alice, je bent een prachtige vrouw!' Jeannot komt volgens Léonne heel dicht bij me staan, drukt zich tegen me aan. Er stroomt een warmte bij me binnen, van mijn tenen tot aan mijn kruin. Nu voel ik hem ineens! Hij belooft me dat hij altijd bij me is en me altijd zal helpen. Ik moet erop vertrouwen dat alles goed komt. Ik voel hem als het ware aan mijn twee polsen knijpen om de boodschap over te laten komen. Daar moet ik om lachen. Hij dringt zo aan op mijn vertrouwen, ik kan er niet om heen.

Voor mijn gevoel klaart het op in mijn hoofd, ik zie een lichtblauwe kleur en voel me lichter worden. Op de vraag of ik Jeannot zelf terug kan vinden, geeft hij me de tip om tijdens de sessie even terug te komen in de kamer van Leonne en dan weer mijn ogen te sluiten. Het lukt, ik ben gelijk weer bij hem terug. Met vertrouwen neem ik afscheid van Jeannot en doe mijn ogen weer open. Ik kom rustig bij en ben een hele bijzondere ervaring rijker. Ik moet het allemaal nog een plaats geven, maar het voelt zo vertrouwd! Ik neem ook afscheid van Léonne. Ze is een prachtmens. Naast Elisa, Mireille en Jeannot heeft zij een grote plaats in mijn hart ingenomen. Deze excursie zal ik niet snel vergeten!
Un grand merci, ook namens Jeannot!


Graag wil ik, Léonne, kort iets toevoegen over het proces dat hier plaatsvindt, omdat dat iets is wat bij vele mensen gebeurt of aan de hand is.
Door (tramatische) gebeurtenissen in ons zielenleven -­ dat kan dus zowel een gebeurtenis in een vorige incarnatie zijn als in ons huidige leven, bijv. in onze kindertijd -­ kapselen we als het ware delen van onszelf in. Dat doen we omdat deze delen (ervaringen) te veel pijn doen. Door ze 'in te zwachtelen' voelen we de pijn niet. Deze delen zijn dan niet geintegreerd, we kunnen daar met ons gevoel niet bij komen. In het geval van Alice is het stukje Elisa in haar als het ware ingepakt, waardoor ze niet in staat is haar eigen gevoelens en behoeften te voelen, maar alleen gericht is op de behoeften en noden van anderen. Door Elisa te troosten en te verzorgen, haar aandacht en ruimte te geven, kortom, haar alles te geven wat ze toen nodig had maar niet gekregen heeft, neemt ze dat deel van zichzelf weer tot zich, integreert dat in zichzelf, waarmee ze zichzelf weer heel maakt. Zo eenvoudig (maar niet makkelijk!) is het proces wat we 'heling' noemen.

Reis terug naar huis

De reden dat ik naar Léonne ga is dat ik me, ondanks mijn gezin, zo vaak alleen voel, vanwege het feit dat ik met mijn familie (moeder en zussen) gebroken heb. En iemand had me eens verteld dat je nooit alleen bent, omdat je gids altijd bij je is. Daar wilde ik wel meer van weten.

Ik sta, samen met Léonne en haar gids Juria boven aan een stenen draaitrap, klaar om de reis te gaan maken. We lopen de ingesleten grijze stenen treetjes af, linksom naar beneden tot we aan een houten kloosterpoort komen, waarvan ik de sloten los zie hangen. Léonne vraagt me de poort te openen en haar te vertellen waar we dan terecht komen. Eerst zie ik wolken onder me die na korte tijd optrekken. Dan zie ik een berglandschap om me heen. We staan op het gras en boven me zie ik bomen. Het is er heel stil. Beneden zie ik een bergbeekje stromen, het is prachtig jadegroen water, langs een weggetje. Léonne stelt voor daar naartoe te gaan.

Dan laat Léonne weten dat Juria vraagt goed om me heen te kijken, want er is iemand naar mij toe gekomen. Links in het licht zie ik een gestalte opdoemen. Léonne stelt me een aantal vragen over hoe diegene eruit ziet en ik vertel dat het een man is, ongeveer even groot als ik. Slank en stijl haar. Juria vraagt of zij de gestalte dichterbij mag halen. Daar komt - met een zachte zoef als in een science fictionfilm - de gestalte recht voor me. Ze vraagt of ik hem ken en plotseling weet ik dat het Paul is, mijn broer, die lang geleden een einde aan zijn leven maakte. Een golf van verdriet overspoelt me en Léonne zegt heel liefdevol dat dit tijd was, want zegt ze, ook hoorbaar geroerd, wat heb jij hém gemist. We omhelzen elkaar en de tranen blijven over mijn wangen stromen. "Pak elkaar maar eens stevig vast." Het gebeurt in stilte en het is goed.

Ik vertel heel verbaasd dat ik nooit geweten heb dat hij zo dichtbij mij was. Léonne vertelt heel rustig dat dat wel zo is geweest en dat hij er altijd al was, want, jij bent zijn speciale zus. Golven van emoties blijven komen en we nemen daar ook de tijd voor. Léonne vraagt of ik iets wil zeggen of vragen, maar dat hoeft niet. Ik ben al blij dat hij er weer is. We blijven in een stevige omhelzing en als dat goed en genoeg is laat Juria weten dat Paul iemand heeft meegebracht.

Ik zie weer een gestalte in het licht en weet dat ook dit een man is. Juria vraagt weer of zij de gestalte dichterbij mag halen - zoef - en ik kan ook hem beschrijven. Het is Simon, mijn andere broer, die een jaar daarvoor uit het leven is gestapt, en weer is daar een golf van verdriet die mij overspoelt. Ik kan niet stoppen en dat hoeft ook niet. Léonne pakt me vast, veegt wat tranen weg en zegt geroerd dat ook hij al die tijd bij me was en ook dat ik ook hèm zo had gemist. Wat een vertrouwd gevoel, dit weerzien en wat warm! Léonne vertelt dat Simon wat op afstand blijft en dat voel/zie ik ook, want zo is Simon. Hij is gewoon stil en bescheiden, zeg ik, en zo verschrikkelijk lief. Hij hoeft niet zo nodig op de voorgrond, zegt Léonne. Wat een tranen... Paul staat al die tijd rechts dicht naast me, zijn arm over mijn schouder geslagen en wat voelt dat ontzettend vertrouwd! Ik besef hoe vreselijk ik dit gemist heb. Links van me staat Simon, en dat is goed. Léonne zegt dat Paul me voorlopig stevig vast wil houden. We moeten er samen om lachen.

Juria zegt dan dat er nog iemand is meegekomen. Het is weer een man, en wie dit is vermoed ik inmiddels al wel... Dit is mijn vader, hij is een jaar na mijn broers overleden. Ook hij komt dichterbij en het voelt aan als gepaste afstand. Hij staat voor me, Paul rechts van me met zijn hand op mijn schouder en Simon, een klein stukje naar links. Zij hebben alles geweten en hebben mij 'bezig gezien' hier op aarde. Zo af en toe vraagt Léonne 'een momentje' om daarna iets te zeggen of te vragen via Juria. Juria zegt dat mijn vader mij wil laten weten dat hij mijn denken méér heeft beïnvloedt dan zijn bedoeling eigenlijk was... Léonne vraagt me of ik het begrijp als hij dit zegt. Ik moet ook hier erg om huilen en zeg dat ik het begrijp. "Zeg maar dat ik dàt nu begrijp, ik weet wat hij bedoeld, het is o.k."

Want wat heeft hij verschrikkelijke moeite gehad met Don, mijn partner. Wat was 'die gozer' niet goed genoeg voor mij en wat heb ik daar verschrikkelijk verdriet om gehad. Wat heeft hij Don daarmee diep gekwetst, echt tot op de bodem van zijn ziel. Wat heeft onze verkeringstijd gezorgd voor ontzettend veel spanningen en wat waren Don en ik gelukkig als wij samen waren, twee jonge avonturiers die elkaar eindelijk hadden gevonden... Het was, wat een therapeute ooit tegen mij zei 'om schizofreen van te worden.' We hebben een hele periode stiekeme verkering gehad waarmee ik zo'n moeite had; ik loog tegen mijn ouders... Als gevoelens tè pijnlijk zijn is het 'logisch' dat je in je denken schiet, maar de wereld ziet er vanuit het hoofd toch anders uit dan vanuit het hart... Daarom begrijp ik wat mijn vader bedoelt nu zó goed!

Juria vertelt dat mijn vader iemand heeft meegebracht. Dit is een vrouw, weet ik. Ze is wat mollig, klein en met krulletjes. "En met pretoogjes..." vult Léonne aan. En, vertel ik, ze had ook veel humor. En daar is Oma. Compleet met grijsgeruitte pantoffeltjes, mijn 'Kniertje'. En háár ken ik nog heel goed... Ik ben verbaasd want ik was toch nog maar 6 toen zij overleed? Ik wist niet dat zij zo dichtbij mij stond. Léonne vertelt dat dit een hele wijze vrouw is die goed door de buitenkant kan kijken. En zij heeft jou heel goed gezien, hoor. Ik vertel over die keer dat zij door de stoel zakte. Ik schrok verschrikkelijk en dacht dat zij huilde. In werkelijkheid kwam zij, met haar benen in de lucht, niet meer bij van het lachen. Zij was zo'n echte ouderwetse volkse oma. Haar huis rook naar het petroliumstelletje in dat mini-keukentje van haar, twee hoog achter, waar ze s zomers op straat in het zonnetje op het 'stoepie' zat. Ze is al die tijd bij je geweest, vertelt Léonne me. Ik voel me zo gelukkig en Léonne zegt dan dat ik nog wel dacht mijn familie kwijt te zijn... Nou, het is een gezellige volle boel daar en Léonne ziet iedereen staan stralen. Wat zijn we allemaal blij met dit weerzien.

Dan zegt Léonne dat Paul me iets wil zeggen. Ik moet weer huilen en denk dat dit te veel is maar wil het toch eigenlijk wel graag horen... Hij wil je zeggen dat hij ontzèttend trots is op jou... Hij wil je ook zeggen dat hij jou zo ongelóóflijk sterk vindt, want, laat hij weten: "Jij hebt gedaan wat wij niet konden." Ik kan nu voelen dat dat zo is. Ineens zie ik mezelf door de jaren heen dóórgaan, met al het zware verdriet wat er eigenlijk niet mocht zijn. Zó lang... zó eenzaam... met zóveel pijn...Er is ineens weldadige warmte, liefde en vooral veel begrip van hun kant! Door mijn emoties heen zeg ik dat ik nog steeds niet weet waaròm... zijn dood... die van Simon... en Léonne zegt dat Juria haar hoofd schudt en zegt: "Dat is niet aan de orde, het gaat nu om jou. Maar Paul's opmerking is duidelijk: daar waar jij doorgegaan bent, konden zij het niet aan in het leven..." Ik huil zoals ik nooit eerder deed en het is goed, het verdriet mag er eindelijk zijn.

Juria vraagt of zij mijn gids erbij mag halen, want die wil zich nu graag kenbaar maken aan mij. Verlangend kijk ik weer en zie recht voor me, door stralend licht, een gestalte opdoemen met een blauw-achtige mantel, tenger van postuur en lang, golvend blond haar, blauwe ogen en een oneindig liefdevol gezicht. Juria vraagt of zij dichterbij mag komen en zoef, daar is ze, het is onmiskenbaar een Ze. Als zij dichterbij is vraagt Léonne of ik de eerste letter van haar naam wil spellen en tot mijn verbazing spel ik M.A.R.I.A... Off all names...! Ze ziet er echt uit als het Mariabeeld in de kerk. En ik had de kerk nog wel afgezworen! Het wordt mij nu heel duidelijk dat zij los van 'de Kerk' staat... Ze voelt heel vertrouwd, als mijn 'Oermoeder.'

Zij blijft op gepaste afstand en ziet op ons toe. Ze laat weten zó blij voor mij te zijn ons weer bij elkaar te zien en dat het tijd was hiervoor. Dan stelt zij voor met elkaar naar een plaats te gaan waar ik me heel erg thuis voel. We zijn er eigenlijk al want daar zie ik 'mijn chalet' staan. Prachtige omgeving aan een bergmeer met kristalhelder water. We gaan er met zijn allen naartoe, Maria, Paul, Simon, Pa, Oma, Léonne, Juria en ik. Dìt is nog eens thuiskomen!!! En wat is dat lang geleden. Léonne vraagt me het huis te omschrijven, dat is niet zo moeilijk. Ik huppel rond in de kamer en richt hem in een seconde in, makkelijk natuurlijk, want het is er al lang. Het is het chaletje in Zwitserland, waar ik met Don ooit samen een heerlijke vakantie doorbracht. Geruite gordijntjes, dekbedden hangen uit de ramen. Geraniums over de balkons en het is er lekker schoon en opgeruimd. Buiten schijnt de zon dat het een lieve lust is! En wat is het uitzicht adembenemend. Ik voel me er helemaal thuis. Ik sleep Léonne mee door het hele chalet en ben uitbundig als een kind. Kijk, dit is MIJN HUIS!

Iedereen schuift aan tafel op het overdekte balkon en Oma komt dicht naast me zitten en pakt mijn handen vast. We zijn allemaal klaar om 'een feestje' te gaan vieren en het is prachtig en veilig zo. Léonne verteld dat dit mijn innerlijk landschap is, mijn zielenlandschap, waar ik altijd naartoe kan gaan, elke dag wanneer ik maar wil, zij zullen er dan voor jou zijn. Zij zullen natuurlijk weer verder gaan maar zolang jij ze nodig hebt zullen zij bij jou blijven om jouw vragen te beantwoorden.

Juria geeft door dat Maria een voorstel doet. "Een momentje," zegt Léonne, om lachend door te gaan met "Maria wil jou een probeervoorstel doen" waar ik erg om moet lachen want ik weet wat zij daarmee bedoelt! Het probeervoorstel is om elke dag ruimte en tijd vrij te maken om naar deze plaats terug te keren om daar bij mijn familie te zijn. Paul geeft het woordje muziek door, en ik denk meteen aan zijn gitaarspel met Angie van de Stones, waar hij urenlang op oefende, tot vervelens toe. Vraag hem eens dat voor jou te spelen, zegt Léonne; wat een goed idee! "Soms zullen zij er allemaal zijn en dan weer een van hen, maar weet dat zij er zullen zijn als jij ze nodig hebt. Misschien zul je er ook wel eens alleen zijn." Ik weet dan meteen dat ik me dan niet 'alleen' zal voelen daar.

Léonne stelt dan voor weer terug te gaan naar de poort waar wij met zijn drieën waren gekomen. Afscheid is niet nodig, wij 'faden' als het ware weg, naar de poort en vervolgens naar de tien grijze treetjes en gaan weer naar boven. Ik heb tijd nodig om weer hier terug te komen. De wereld ziet er ineens anders uit; zo licht. Léonne schenkt thee in en we zijn allebei onder de indruk.

In de periode na deze sessie ben ik vooral bezig al het oude verdriet en alle oude pijn los te huilen en dat voelt enorm goed! Het mag er nu pas zijn. En ik hoef niet eens naar het chaletje te gaan, er gaat constant licht aan in mijn achterhoofd!
Een jaar later kan ik zeggen dat de transformatie, die bij Léonne een vlucht nam, gestaag doorgaat. Ik ben, om zo te zeggen, spiritueel aardig aan het 'uitdijen' en dat voelt ontzettend goed! Ook 2 jaar later gaat het proces dat op is gang gekomen nog altijd door. Eerst was er de enorme climax waarna er meer rust kwam en er veel moois kon gebeuren. Zo heb ik inmiddels weer contact met mijn moeder. Ik kan niet anders dan zeggen dat dit tot in de ziel voelbaar en goed is. En nu, ruim 4 jaar later, gaat het uitstekend met me. De weg is boeiend en brengt me op de meest onverwachte mooie plaatsen. Eenzaamheid en diep verdriet zijn sinds de sessie niet meer voorgekomen. Ik voel me heel gelukkig hier en nu rond te mogen wandelen op deze wereld![de namen van de personen in dit stuk zijn gefingeerd

Wereld open gegaan

Mijn reis met Léonne was heel bijzonder. Ik voelde mij zo op mijn gemak en ook veranderde de boodschap die ik kreeg mijn hele leven. Ik voelde mij licht en blij en alles leek - en lijkt voor een groot deel nog steeds - zo makkelijk. Er is een wereld voor mij open gegaan.

De boodschap, dat mijn vader niet mijn biologische vader is, heeft mij alleen maar goed gedaan en maakt mij blij. Ik heb mij altijd al afgevraagd hoe ik nu uit deze twee mensen zou kunnen voortkomen... Op de een of andere manier hunkerde ik naar de erkenning en waardering van mijn vader. In de loop van de jaren ging het wel steeds beter en voelde ik mij redelijk vrijgevochten, maar toch was ik altijd een beetje bang voor wat er ging gebeuren als wij bij elkaar kwamen. Sinds ik bij jou ben geweest is dit over. Er is geen vechten, ergeren of wat dan ook meer, maar rust en zekerheid. Wat een verademing! Mijn vader reageert nu ook anders op mij en laat mij veel meer zijn.

Graag kom ik nog een keer om mijn gids nog beter te leren kennen. Op onze reis speelde mijn overleden oma een grotere rol dan mijn gids. Zij was mij al bekend, hoewel ik haar in dit leven niet gekend heb. Als ik wil krijg ik meestal wel contact met haar. Mijn gids Janosch is mij nog niet zo bekend en moelijk om mee in contact te komen.

De plek waar GOeD vandaan komt

Ik groeide op in een zeer gelukkig milieu. Een fijne buurt, leuke vriendjes en boven alles een geweldige vader en moeder. Een fijn afgestelde verdeling tussen de voornamelijk lichamelijke zorg van mijn moeder, en de geestelijke zorg van mijn vader. Met mijn zusjes zwermden wij, de vrouwen van het huis, om mijn vader heen. Hij was het cement tussen de vrouwelijke stekelrandjes. We bereikten de leeftijd waarbij de eerste werkelijke stapjes naar zelfstandigheid werden gezet. Echt op jezelf wonen en je eigen boontjes doppen. Werken, studeren en genoeg sociale bezigheden. Ondertussen altijd de zekerheid van het vangnet van thuis. Wetende dat altijd weer de vlucht naar huis mogelijk is, mocht er iets mis gaan. Daar de verzorging (lichamelijk en geestelijk) mogen ontvangen waarmee ik mezelf erg gelukkig prijsde.

Plotseling kwam er een donkere wolk boven dit plaatje te hangen. Mijn vader kon niet meer eten. Onderzoek wees uit dat het hier om slokdarmkanker ging. Vanaf die dag sloegen wij noodgedwongen een onbekende en onzekere weg in. In de eerste plaats de onzekerheid in de periode van de onderzoeken, gevolgd door de angst van een levensbedreigende operatie en daarna het verlammende verdriet door de uitzaaiingen. Het gezin implodeerde. Niet langer waren mijn ouders de verzorgers van de kinderen, maar mijn zusjes en ik moesten buiten de zorg voor onszelf, in één klap ook de zorg voor mijn ouders dragen. Ditmaal de lichamelijke verzorging van mijn vader en de geestelijke zorg voor mijn moeder, als een soort surrogaat-echtgenootjes. Met de kanker, de medicijnen en het aftakelen veranderde mijn vader van een charismatische onbreekbare man in een koppige eigenwijze kleuter waarvan wij de billen moesten afvegen. Hartverscheurend wreed is het, iemand waarvan je zo veelhoudt, ondraaglijk te zien lijden. De medici kunnen zeggen wat ze willen, maar pijnbestrijding loopt altijd achter op de pijn.. Gedesillusioneerd hebben wij uiteindelijk afscheid moeten nemen.

Na zijn dood bleef een gebroken gezin achter. Een gezin waarvan de leden nooit echt hadden geleerd direct met elkaar om te gaan. Daarnaast ging ik enorm twijfelen aan het belang van mijn technische studie. Ik moest me bezighouden met zaken die een poging deden de werkelijkheid te beschrijven, maar hier nooit werkelijk in slagen. Was deze technische wereld wel waar het werkelijk om draaide? Hoe om te gaan met mijn gebroken moedertje en het verlies van mijn vader; mijn god. Mijn hele leven geschipperd tussen 'Zijn' Goed en Kwaad maar plotseling eigen keuzes moeten maken over alle aspecten van het leven.

Op zoek naar mijn eigen keuzes en het gemis van reflectie, na heel wat omzwervingen bij Leonne uit gekomen. Inmiddels had ik al een heel aantal dingen geprobeerd om meer duidelijkheid/rust te krijgen, en was hierbij uiteraard ook meerdere keren op mijn snufferd gegaan. Verwachtingen liet ik hoog oplopen, om vervolgens onbevredigd naar huis te keren, met maximaal een korte rush van energie. Bij Leonne had ik geen verwachtingen. Had meer zoiets van: niet geschoten altijd mis. Ik kwam bij haar via een vriendin van mijn vader en zij was werkelijk goed te spreken over haar, wat mij overhaalde eens te gaan kijken.

Bij Leonne aangekomen het maar gewoon over me heen laten komen, me proberen over te geven aan de situatie en gebeurtenissen zoals ze zijn. En misschien juist doordat ik geen verwachtingspatroon had, kon ik me ook daadwerkelijk overgeven aan het onbekende. Een deel van de controle opgeven en vertrouwen hebben in het goede verloop. En wat het heeft opgeleverd...! Wat er feitelijk bij Leonne gebeurde kan ik moeilijk omschrijven. In de eerste plaats omdat woorden tekort schieten en in de tweede plaats omdat het te kwetsbaar voor me is, te dicht bij mijn hart ligt om hier te omschrijven. Wel kan ik duidelijk aangegeven wat het me heeft opgeleverd.

Met Leonne heb ik een plekje in mijn hart ontdekt waar 'GOeD' vandaan komt. Antwoord gekregen op zo veel vragen. Mijn belevenissen in een ander perspectief leren zien.

In de eerste plaats heeft de reis die Leonne mij heeft laten maken het deurtje naar het verdriet over de dood van mijn vader en de rouwverwerking die hierbij zit op een kier gezet. Ik kon even naar binnen gluren en heb vervolgens vol vertrouwen deze deur durven openen, die ik zo lang krampachtig gesloten wilde houden. Zo kon ik voordat ik bij Leonne was geweest werkelijk geen positief puntje aan de lijdensweg van mijn pa ontdekken. Mijn gids heeft me via Leonne laten weten dat dit ook als zegen gezien kan worden. Hiermee heb ik gezien dat ook hij menselijk was. Niet 'slechts' de God die ik in hem zag. Ik zag de menselijke kanten die hij ook had, welke ik nooit wilde zien.

Ook heeft deze ervaring mij in laten zien hoe een bepaalde situatie vanuit verschillende perspectieven kan worden gezien. Hoe mijn persoonlijke eigenschappen vanuit een ander perspectief er uit kunnen zien. Hierdoor kan ik mijn leven en mijn eigen persoonlijkheid beter accepteren zoals het is nu en kan hier dus ook een stuk efficiënter, effectiever, positiever mee omgaan.

Ik vind het nog steeds raar hoeveel mij werkelijk duidelijk werd in één uurtje reizen met Leonne. Ik heb talloze uren met anderen (familie, vrienden, psychologen, therapeuten, etc, etc) gepraat. Je gaat dan over het algemeen van buiten naar binnen. Situatie schetsen, analyseren, eigen inbreng, achterliggende gedachte, hoe te veranderen etc. Bij de echte kern kom je zelden aan, aangezien deze niet in woorden te vatten is, daar hebben alle zintuigen mee te maken. Leonne kreeg op de één of andere manier al mijn zintuigen actief, van binnenuit zijn bepaalde knoppen om gegaan, en dat heeft invloed op mijn persoonlijkheid en de beslissingen die ik nu in het dagelijks leven maak.

Ik heb mijn belangrijkste les van dit moment geleerd: ik kan eigen beslissingen nemen. Tuurlijk zijn er mensen die me dat gezegd hebben, maar dat is nog wat anders dan beleven wat het werkelijk is zelf een beslissing te nemen. Ik heb geleerd dat woorden niet kunnen vangen waar het werkelijk om gaat. Dat je kan proberen zo goed mogelijk naar anderen te luisteren, maar dat het goede, als je goed luistert, vanzelf uit jezelf omhoog komt. Het gaat om de intuïtie, daarop te vertrouwen, je gids de aandacht en het respect te geven die deze verdient. Ik kan mezelf respecteren zonder arrogant of onderdanig te zijn, ik heb mijn kracht leren in te zetten voor datgeen wat belangrijk is, en zo veel lessen meer.

Dus Leonne, bij deze nogmaals verschikkelijk bedankt dat je je jouw gave metmij wilde delen. Je hebt me veel gegeven!

Levensthema's

Lieve Léonne,
Ik wil graag ingaan op je vraag over het delen van ervaringen. Wat me nu even afschrikt zijn de heel persoonlijke en precieze beschrijvingen van de sessie-ervaringen die ik zie verschijnen op je weblog. Als geboren-onzeker denk ik dan: o jee, dat heb ik allemaal niet zo meegemaakt; lang niet zo precies, en al helemaal niet zo mooi, zo etherisch en diep-spiritueel. Daar kan ik nooit tegenop... (ik denk blijkbaar dat ik ergens tegenop moet -'leermoment!'). Het maakt me blijkbaar onzeker over mijn eigen ervaring.

En toch, ik heb ook wat te vertellen, wil graag iets delen. Want mijn sessie bij jou heeft me heel veel opgeleverd. Daar werd ik me een paar dagen geleden weer eens bewust van toen ik een grote stapel aantekeningen, belevenissen, tekeningen, kortom levenservaringen aan het doorspitten en uitsorteren was. Alles van de afgelopen tien jaar ging weer door mijn handen. Dat noem ik opruimen, maar misschien is verwerken en een plek geven een betere omschrijving.

Ik kwam in die grote stapel met gedoe en plezier, ruzie en passie, liefdesbetuigingen en hartgrondige verwensingen ook een schetsblok tegen. Handzaam, A5 formaat, met een spiraal. Het dateert van ruim vier jaar geleden: 'voorjaar (mei) 2003' staat voorin. Inderdaad, van net na mijn eerste sessie bij jou. Op de openingsbladzij staat: 'Voor mij, om te onthouden'. Op de volgende bladzij een opgaande zon, en op de bladzij erna: 'Ik hoef niet alles op mezelf te betrekken, het gaat niet altijd overmij..!'

En zo voort, zestig tekenblaadjes volgeschreven, met kleurpotloden ­ grote letters, vol beweging. Over bij mezelf blijven, oprecht zijn, weten wat ik wil, en dat ook doen, aanpassen, boosheid (op een ander of op mezelf?), door het donker naar het licht, geweld, eenzaamheid, intimiteit, samenzijn, verbonden voelen, het moment (hier&nu) als doorgang naar de eeuwigheid, genieten, hormonen, meegaan op de stroom, leren ontvangen, geven, openstaan, schoonheid, wakker zijn, helder van geest...

En over uithoudingsvermogen, anderen laten, mijn eigen verhaal vertellen, en anderen het hunne, ervaringen delen, anderen laten meebeleven, de diepte van mijn innerlijke wereld, durven benoemen hoe ik me echt voel, aanvaarden van het donker, een stralende lach, echte hartelijkheid, niet praten maar doen, tot m'n recht komen, aanwezig zijn, opgaan in het moment, betrokken zijn, aandacht geven, aanvaarden, me aanvaard voelen, er mogen zijn, opgaan in de ander en tegelijkertijd bij mezelf zijn...

Kortom, allemaal thema's waar ik mee worstelde, toen... en nu nog steeds. Fijn, zul je misschien denken, maar wat ben je er dan mee opgeschoten? Heel veel! Dit zijn namelijk mijn thema's. En ik besef: ik ben niet de enige met deze worstelingen. Maar het zijn wel mijn hoogstpersoonlijke worstelingen. Dit zijn de zaken waar ik mee bezig ben, mijn hele leven al, en waarschijnlijk de rest van mijn leven. En stapje voor stapje kom ik er verder mee. Beetje bij beetje verover ik mezelf. Langzaam maar zeker.

Wat mijn sessie bij jou me heeft gebracht is bewustzijn. Over hoe ik in dit leven wil staan, wat ik achter me wil laten, waar ik me van wil bevrijden. Leven in vrijheid, autonoom en soeverein. Nooit meer slachtoffer zijn, me bewust zijn van mijn eigen waarde. Mezelf in vrijheid verbinden met anderen, er zijn voor anderen en daarin bij mezelf blijven. Leren delen, leren me echt te verbinden, eerst met mezelf, dan met de ander. 'Hartelijk, hoopvol, heel' zijn de laatste woorden in het schetsblok, geschreven over een opgaande zon.

Dat is inderdaad wat ik graag wil zijn: hartelijk, hoopvol, heel ­ nog steeds. Diezelfde woorden zijn ook van toepassing op onze sessie van vier jaar geleden. En op jou. Want dankzij jouw liefdevolle aanpak en oprechte betrokkenheid kon ik in een laag van mezelf komen die ik niet kende. Vandaaruit, in die gemoedstoestand kon ik het schetsblok vol kleuren en schrijven met inzichten, voornemens en besluiten. Positief, constructief, aktief. Ik vond een nieuwe toon, en boorde een creatieve bron aan. Dankjewel!

Pure rijkdom

Ik lees de ervaringen die mensen met Leonne en hun gidsen hebben. Mijn bijdrage zit al een tijdje in de pen. Het lezen van de verhalen van anderen raakt en ontroert me. Net als mijn eigen ontmoeting met mijn gids, waar ik heel erg blij van werd. Het was me cadeau gedaan, een sessie bij Leonne.

Ik heb rondgelopen in het prachtige landschap van mijn ziel. Ik heb mijn gids ontmoet en we lachten ons allebei rot. Ik herkende hem meteen en mijn eerste gedachte was 'Ohhhh ben jíj het?!'. Ik heb oude zelven voorbij zien komen en een stukje geschiedenis heel gedetailleerd mogen aanschouwen. Dat stukje geschiedenis verklaart een heleboel over het heden.

Wat ik eraan overhoud is een enorme rust door de wetenschap dat mijn gids er is. Dat we afspraken hebben gemaakt en dat hij me helpt. Te weten welke opdracht ik mezelf gegeven heb toen ik hier deze keer kwam. En dat ik op de goede weg zit. Dat ik mag spelen en lachen en plezier maken, en dat ik zelf bepaal wie ik help.

Honderden puzzelstukjes vielen op hun plaats, die middag en telkens weer na die dag. Ik probeer hem af en toe op te zoeken en vaak lukt dat. Ik vind dat pure rijkdom.