Opvoeding 9: Boos worden?

Soms zijn ze gewoon strontvervelend. Of is er geen land met ze te bezeilen (gekke uitdrukking eigenlijk, je zeilt toch op water?). Jengelende kleintjes zijn niet leuk, maar als ze ouder worden kunnen zulke momenten echt onaangenaam worden. Daarvan kreeg ik een voorproefje toen mijn eigen kinderen nog helemaal niet op die leeftijd waren.

We hadden dat jaar op school een 'lastige' groep 8, waarmee ik te maken had als bieb-moeder. Ik had het al vaker meegemaakt, dat groep achters vervelend kunnen worden – ze zijn echt aan een volgende stap toe en sommigen beginnen al vroeg te puberen. Maar dit jaar spande wel de kroon. Vanuit de bieb had ik de – aardige en lieve – juf al uitzonderlijk vaak uit horen vallen. En natuurlijk deed hun gedrag in de bieb niet onder voor dat in de klas. Integendeel zou je bijna zeggen; heeft de juf nog enigszins overwicht vanwege haar positie, wat heb je nou van doen met de moeder van een ander kind? Bovendien wordt naar de bieb gaan al makkelijk beschouwd als 'even vrijbuiten', of beter gezegd: even uitbuiten.

Er zaten een paar knullen in die klas, die waren niet gewoon vervelend, dat was echt niet leuk meer. En totaal onaanspreekbaar. Je denkt: een kind moet toch ergens een plekje hebben waar het voor rede vatbaar is, maar nee hoor, niets daarvan in deze 'gevallen'. Nu wordt ik niet snel boos en dus ben ik eraan gewend dat als dat wel gebeurt, mijn kinderen inbinden of op z'n minst onder de indruk zijn: jongens, oppassen, nu is het menens. Maar ook hier: geen effect. Wat moest ik doen? Ik moest iets doen, want ze verstierden de boel in 'mijn' bieb. Dreigen? Hou ik niet zo van en bovendien: ik had gezien dat dat niets hielp. Integendeel: de jongens gingen alleen maar flinker met de kont tegen de krib en de kloof werd groter. Ik begreep dat machtsvertoon hier niets zou helpen, dat maakte het voor deze jongens alleen maar een 'afgang' om toe te geven of in te binden.

Op een dag stond ik voor de zoveelste keer in deze situatie en wat ik kon bedenken was uitgeput. Op zo'n moment, als je het echt niet meer weet en je echt een oplossing wilt, komt een ander deel van je in stelling, en waar het idee vandaan kwam weet ik niet, maar ineens besloot ik ze te knuffelen. Met rode hoofden naar de meisjes kijkend die aanwezig waren, knuffelde ik ze en ik kondigde aan dat iedereen die in mijn bieb vervelend deed, "elke keer flink geknuffeld zou worden en nu als de wiedeweerga een boek uitzoeken en wegwezen".

Ik heb nooit meer gelazer gehad en sindsdien luisterden ze als ik ze aansprak. De grap is dat ze me niet eens gingen ontwijken. En als ik deze jongens nu, vier jaar later, op straat tegenkom, wuiven ze me vrolijk gedag en krijg ik een stralende lach. De schaamte heeft dus niet overheerst, anders zouden ze wel wegkijken als ze me zagen. Het was ook eerlijk en welgemeend, én het was onverwacht. Het doorbrak de spiraal van negatieve aandacht, ze kregen ineens iets positiefs op hun negatieve gedrag. En dat waren ze niet gewend. Dat schudde hun systeem door elkaar, waardoor ze er misschien uit konden komen. Want ik ga ervan uit: geen enkel kind wil vervelend gevonden worden, ze weten soms alleen niet hoe ze het aan moeten pakken. En volwassenen blijkbaar ook niet.