Met onze oudste twee had ik het makkelijk. Daar kwam ik pas achter toen Quinten geboren werd. Allerlei dingen die bij Camiel en Wrister vanzelf gingen, moest ik hem leren. En aangezien het nogal een excentriek en energiek exemplaar is met een uitgesproken eigen wil, kwam ik regelmatig in situaties terecht waarin ik in mezelf uitriep: dit wil ik helemaal niet!
Camiel en Wrister waren, zo klein als ze waren, altijd wel voor rede vatbaar. Bij Quinten moest ik gaan dreigen: als je niet..., dan... Had ik helemaal geen zin in. Hij rammelde constant aan mijn grenzen, en ook daar had ik helemaal geen zin in. Regelmatig voelde ik me tot aan die grens gedreven en dan ga je rare dingen roepen. "Als je nu niet komt, gaan we zonder jou weg!" Maar ja, je weet natuurlijk zelf ook wel dat je een kind van 3 niet alleen thuis laat. En dat wist hij ook.
Door hem heb ik twee belangrijke dingen geleerd: niets zeggen wat je niet waar kunt maken én consequent zijn. Dus alles wat je zegt ook dóen. En dat is niet altijd makkelijk. Dreinen en traineren bij het uitkleden-tandenpoetsen-plassen voor het naar bed gaan. Uiteindelijk zeg je dan: als je nu niet naar de wc gaat lees ik niet voor. Dan gaat hij niet en mag je dus niet voorlezen. Huilen in bed. Natuurlijk wil hij toch een verhaaltje. En dan niet smelten en overstag gaan. Dat is moeilijk. Dat doet zeer!
Het aardige is dat ik ontdekte dat ik het aan hem uit kon leggen. Ik vertelde hem dat als ik nu tóch een verhaaltje zou voorlezen, hij zou denken "oh, mama roept maar wat, ze meent het toch niet, dus ik kan gewoon doen wat ik wil". Dat ik hem dan juist zou leren níet te luisteren en dat we het dan elke avond erg vervelend zouden krijgen met elkaar. Hij keek me aan, hield op met dreinen om een verhaaltje en ging slapen.
Zo hebben wij thuis ook een opruimregel: als er opgeruimd moet worden en ze gaan vervolgens iets anders doen omdat ze klaar zijn, gooi ik alles weg wat is blijven liggen. Ze weten dat ik dat ook echt doe (ja, ook die nieuwe kleurdoos). En het werkt. Het is niet makkelijk om consequent te zijn, maar het werkt wel. Je kinderen nemen je daardoor serieus - want je neemt jezelf serieus. Het machteloze geschreeuw en gedreig is niet meer nodig.
Quinten is trouwens nooit voor een gat te vangen. Op een zondag moest er opgeruimd worden. Hij had lustig zitten knutselen en de hele vloer lag vol. Toen hij kwam melden dat 'ie klaar was, waren inderdaad al zijn spulletjes netjes opgeruimd. Maar de hele vloer lag nog vol met afval. "Ja, dat mag weg" zei hij. "Jij gooit toch alles weg wat blijft liggen?" De slimmerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten