Vlekken op je witte muur

Vandaag mailde iemand:

"Het lijkt wel of het zo werkt: aan de ene kant snap / begrijp / voel / ervaar ik waar het allemaal om draait. Mijn energie stroomt, ik voel me creatief, 'on top of things'. Ik ervaar een soort serene rust, heel stevig. Het gekke is dat dan de 'dissonanten' me extra opvallen. Dingen bij mezelf, kleine ergernissen, dingen in relaties met anderen, energieputjes. Het lijkt een beetje op een van mijn pas geschilderde witte muren. Als je daar een vlek op maakt is het veel vervelender dan wanneer je dat op een groezelige muur doet."

Dat vind ik een mooi beeld, die geverfde/groezelige muur.

Helaas is het zo dat als je eenmaal de weg van innerlijke ontwikkeling op gaat, je voor alles gevoeliger wordt. Je hebt sneller last van dingen en voelt/ziet alles duidelijker. Bij mij drukt het zich ook vaak lichamelijk uit, word letterlijk misselijk van dingen, zit ermee in m'n maag, heb er m'n buik van vol, loop ergens op leeg... en ga zo maar door. Dat is niet altijd een onverdeeld genoegen, vind ik, maar... als ik mag kiezen tussen een groezelige en een pas geverfde muur, kies ik toch voor dat laatste.
Het gaat er geloof ik ook om simpelweg te accepteren dat het leven vlekken geeft. Net als licht en schaduw; ze zijn niet zonder elkaar. Als de zon schijnt is er schaduw, als de zon fel schijnt zijn er donkerdere schaduwen, als de zon niet schijnt is alles grauw. Da's net zoiets als die muur. Dan heb ik toch graag wat zon, kan ik tenminste kiezen om in de zon of in de schaduw te gaan zitten. Je kunt de vlekken dus laten voor wat ze zijn, je kunt er ook in gaan zitten (je aandacht erop richten).
Ik heb geleerd: alles wat je aandacht geeft, groeit... en dan kunnen het energieputjes worden. Als je perfect was, was je hier niet, mag je van jezelf imperfect zijn (terwijl je ondertussen weet dat je het zo goed doet als je kunt?).
Ik vind het effect van acceptatie indrukwekkend (en ik weet van mezelf dat dat niet betekent: laat maar waaien).