Eerste Hulp Bij Angst: tegenwoordigheid van geest

Zondag waren Andre en ik in Groningen, op uitnodiging van het authenticiteitsnetwerk naar aanleiding van Andre’s boek. Op een bepaald moment ging het over angst en wat dat met je doet.

Als je ergens bang voor bent, vernauwt je bewustzijn. Door dat vernauwde bewustzijn kijk je als het ware door een koker naar datgene wat je zo bang maakt. Daar ben je helemaal op gefocust, door gevangen, je ziet niets anders. Daardoor ben je niet in staat om oplossingen en mogelijkheden te zien of te bedenken, want je hebt niet de tegenwoordigheid van geest om tegen jezelf te zeggen: he, er is meer dan dit… dat zie je eenvoudigweg niet. Je bent niet in staat zoiets te denken. Hoe kom je daar uit? Hoe kun je jezelf uit die koker krijgen?

Toen ik daar indertijd over nadacht (want ik was vroeger heel vaak bang) bedacht ik dat het iets simpels moest zijn, want tot een ingewikkelde, geestverruimende gedacht ben je op zo’n moment niet in staat. Ik ben eerst gaan kijken waaraan ik kon herkennen bij mezelf dat ik bang was. Dat is bij iedereen anders, ik voelde het vaak in mijn keel. Toen ben ik mezelf gaan conditioneren: zodra ik die keel voel, roep ik direct van binnen heel hard ‘HELP!’. Het effect daarvan is dat je uit de koker breekt, want door help te roepen herinner je jezelf eraan dat de wereld groter is dan de angst waar je in zit. Daarmee verruim je je bewustzijn en het mooie is… als je help roept komt er altijd hulp, in de vorm van een ingeving, een idee, een mogelijkheid. Je zet jezelf namelijk weer in het hier en nu, in de tegenwoordige tijd, want de meeste angsten worden veroorzaakt doordat er iets gebeurt wat je doet denken aan het verleden, toen je niet in staat was er iets aan te veranderen. Je opent je bewustzijn en daarmee je intuitie, wat betekent dat je je openstelt voor de geestelijke wereld en alle hulp die daar is (en ze staan te popelen om ons te helpen).

Ik doe het nog steeds en het werkt als een tierelier. Probeer het maar eens.

Vlekken op je witte muur

Vandaag mailde iemand:

"Het lijkt wel of het zo werkt: aan de ene kant snap / begrijp / voel / ervaar ik waar het allemaal om draait. Mijn energie stroomt, ik voel me creatief, 'on top of things'. Ik ervaar een soort serene rust, heel stevig. Het gekke is dat dan de 'dissonanten' me extra opvallen. Dingen bij mezelf, kleine ergernissen, dingen in relaties met anderen, energieputjes. Het lijkt een beetje op een van mijn pas geschilderde witte muren. Als je daar een vlek op maakt is het veel vervelender dan wanneer je dat op een groezelige muur doet."

Dat vind ik een mooi beeld, die geverfde/groezelige muur.

Helaas is het zo dat als je eenmaal de weg van innerlijke ontwikkeling op gaat, je voor alles gevoeliger wordt. Je hebt sneller last van dingen en voelt/ziet alles duidelijker. Bij mij drukt het zich ook vaak lichamelijk uit, word letterlijk misselijk van dingen, zit ermee in m'n maag, heb er m'n buik van vol, loop ergens op leeg... en ga zo maar door. Dat is niet altijd een onverdeeld genoegen, vind ik, maar... als ik mag kiezen tussen een groezelige en een pas geverfde muur, kies ik toch voor dat laatste.
Het gaat er geloof ik ook om simpelweg te accepteren dat het leven vlekken geeft. Net als licht en schaduw; ze zijn niet zonder elkaar. Als de zon schijnt is er schaduw, als de zon fel schijnt zijn er donkerdere schaduwen, als de zon niet schijnt is alles grauw. Da's net zoiets als die muur. Dan heb ik toch graag wat zon, kan ik tenminste kiezen om in de zon of in de schaduw te gaan zitten. Je kunt de vlekken dus laten voor wat ze zijn, je kunt er ook in gaan zitten (je aandacht erop richten).
Ik heb geleerd: alles wat je aandacht geeft, groeit... en dan kunnen het energieputjes worden. Als je perfect was, was je hier niet, mag je van jezelf imperfect zijn (terwijl je ondertussen weet dat je het zo goed doet als je kunt?).
Ik vind het effect van acceptatie indrukwekkend (en ik weet van mezelf dat dat niet betekent: laat maar waaien).